Sintese van alkielpolyglikosiedbutieleters

'n Dikwels vereiste eienskap van alkielpoliglikosiede is verbeterde skuimbaarheid. In baie toepassings word hierdie kenmerk egter eintlik as nadelig beskou. Daarom is daar ook belangstelling in die ontwikkeling van alkielpolyglikosiedderivate wat goeie skoonmaakprestasie kombineer met slegs 'n effense neiging tot skuim. Met inagneming van hierdie doel, is alkiel poliglikosied butiel eter gesintetiseer. Dit is bekend in die literatuur dat alkielglikosiede bedek kan word met alkielhaliede of dimetielsulfaat in alkaliese waterige oplossings.

Op industriële skaal is die reaksie in waterige oplossing 'n nadeel omdat gekonsentreerde watervrye produkte nie sonder bykomende opwerkingstappe verkry kan word nie. Daarom is 'n watervrye proses ontwikkel, wat in Figuur 6 uiteengesit word. Die alkielpoliglikosied word aanvanklik in die reaktor ingebring met 'n oormaat butielchloried en verhit tot 80℃. Die reaksie word geïnisieer deur byvoeging van kaliumhidroksied as die katalisator. Na voltooiing van die reaksie word die reaksiemengsel geneutraliseer, die kaliumchloriedneerslag afgefiltreer en die oormaat butielchloried afgedistilleer. Die produk bestaan ​​uit verskeie alkielpoliglikosiede en alkielpoliglikosiedbutieleters. Volgens GC-analise is die verhouding van alkielmonoglikosied, alkielmonoglikosiedmonobutieleter en alkielmonoglikosiedpolibutieleter 1:3:1,5.

Die verloop van die reaksie vir die verethering van 'n C₁₂alkielpolyglikosied word in Figuur 7 getoon. Die monoglikosiedinhoud neem af van ongeveer 70% tot minder as 20%. Terselfdertyd styg die waarde vir die mono-eter tot 50%. Hoe meer monobutiel-eter teenwoordig is, hoe meer polibutiel-eters kan daaruit gevorm word. Eers na 24 uur is daar enige betekenisvolle vorming van polibutiel-eters. Soos verwag, neem die inhoud van poliëters toe met toenemende reaksietyd. 'n Waarde van 20% word egter nie oorskry nie. Die gemiddelde veretheringsgraad is 1 ~ 3 butiel per alkielglikosied-eenheid. Die reaksie-effek van C₁₂alkielglikosied was die beste. In die geval van N =8 of 16 alkielpolyglikosiedbutieleter, het die resultate verswak.

Uit hierdie drie voorbeelde is dit duidelik dat derivate van alkielglikosiede geredelik beskikbaar is. Die spesiale gebruike wat in die vooruitsig gestel word, hang ook af van die oppervlak-aktiwiteitseienskappe van hierdie derivate.